هر سال برای تو سیه می پوشیم / در دسته ی عاشقان علم بر دوشیم
ما، بعد هزار و چارصد سال هنوز / با یاد لب تو آب را می نوشیم . . .
جهان ماتم گرفته، فضا را غم گرفته، دل عالم گرفته
جهان پُر شور و شین است، شب شام غریبان حسین است
بتاب ای مه که امشب، سیه پوشیده زینب، نه عون دارد نه جعفر
جهان پر شور و شین است، شب شام غریبان حسین است
بتاب ای مه به گودال، به بزم احمد و آل، که زهرا رفته از حال
جهان پُر شور و شین است، شب شام غریبان حسین است
گمانم کوفه طور است، که مطبخ غرقِ نور است، سر شه در تنور است
جهان پُر شور و شین است، شب شام غریبان حسین است
بتاب ای مه که خاموش، به صحرای سیه پوش، که زهرا رفته از هوش
جهان پُر شور و شین است، شب شام غریبان حسین است
بتاب ای مه ز افلاک، حسین با جسم صد چاک، تنش افتاده در خاک
جهان پُر شور و شین است، شب شام غریبان حسین است
بتاب ای مه که اکبر، همان شبه پیمبر، چو گل گردیده پرپر
جهان پُر شور و شین است، شب شام غریبان حسین است
