ثنا

1 همین که انسان به فکر کمک به دیگران می افتد، شیطان او را ه فقر در آینده تهدید می کند« الشیطان یعدکم الفقر»

2. همین که میان دو نفر علاقه وجود دارد، آن ها را در جلسه قمار می نشاند و علاقه میان برنده و بازنده را به کینه و بغض تبدیل می کند « انما یرید الشیطان ان یوقع بینکم العداوة و البغضاء فی الخمر و المیسر. . .»

3. همین که به فکر ازدواج می افتد، تلقین میکند که اکنون زود است.

4. همین که به فکر نماز اول وقت می افتد، می گوید هنوز وقت داریم.

5. همین که به فکر توبه می افتر، می گوید در پیری توبه خواهیم کرد.

6. گاهی شیطان با تغییر اسم، انسان را به گناه وا می دارد،ولخرجی در امور دینی را به اسم شعائر مذهبی، ولخرجی در خانه را به اسم آبروداری، ولخرجی در میان دوستان را به اسم سخاوت، غفلت از خدا و معاد و مسئولیت را به اسم رفاه، حرص در ثروت و جمع آوری مال را به اسم تامین زندگی خود و فرزندان، حیله را به اسم زرنگی، شیطنت را به اسم تدبیر، نفاق را به اسم سیاست، عیاشی را به اسم استراحت، بی اعتنایی به مقدسات را به اسم روشنفکری، از بین بردت سنت های خوب را به اسم تمدن، بی اعتنایی به پدر و مادر را به اسم همسرداری، خود باختگی و از دست دادن هویت ملی و فکری و اعتقتدی را به اسم همرنگ جماعت شدن قرار می دهد و این است معنای آن چه را در قرآن می خوانیم که شیطان کارهای بد را زیبا جلوه می دهد« زین لهم الشیطان ما کانوا یعملون»

انسان می تواند با توکل بر خداوند و پناه بردن به او و یاد او بخصوص اذان و نماز و رابطه دوستان با تقوا و دوری از مجالس و صحنه های فساد و توجه به تاریخ گول خوردن و عبرت از آنان، خود را از دام های شیطان رهایی بخشید و هرگاه به نحوی گرفتار شد، با توبه  و عذر خواهی از خداوند و انجام نماز، خود را پاک کند. قرآن می فرماید: « ان الحسنات یذهبن الئیات » یعنی با انجام کار های نیک، دی ها را از بین می روند

پی نوشت

1. تفسیر سوره یس ، محسن قرائتی، آیه 62

. . . همه گویند به امید ظهورش صلوات کاش

این جمعه بگویند به تبریک ظهورش صلوات.

عرفه روز توبه. . .

                        و او در عرفه ست. . . .

ای حسین؟!

تو د راین دشت چه خواندی که هنوز

سنگ های جبل الرحمه از گریه ی تو نالانند؟

عشق را هم ز تو باید آموخت

و مناجات و صمیمیت را

 و عبودیت را

در دعای عرفه

تو چه گفتی؟ تو چه خواندی که هنوز

شب عرفان تو در پهنه ی این دشت به جاست !

پهن دشت عرفات

وادی معرفت است

و به مشعر وصل است؛ وادی شور و شعور.

   يك سال ديگر گذشت!

روزها، برگ هاي درخت سال هستند؛ درختي با سيصد و شصت و پنج برگ، برگ هاي رنگارنگي كه در ميان آن ها، برگ هاي بنفشِ غمگين و سبز شاد هم ديده مي شود،

و برگ هاي  سفيد كه . . . .

يك سال ديگر گذشت!

راستي دفتر عمرمان چند برگ ديگر دارد؟ بيست برگ؟ نه چهل برگ؟ شصت و يا صد برگ؟ روي برگ افتاده چه چيزهايي نوشته شده بود؟ آن برگ كارنامه ي يك سال ماست. در اين سال چه كرده ايم؟

چند تا ديوار جدايي را از ميان برداشته ايم؟

چند تا خار يأس را كنده ايم و به جاي آن  ياس اميد كاشته ايم؟

چند تا گودالِ نفرت را با گذشت و بزرگواري پركرده ايم؟

چند بار ساقه ي سبز موفقيت را با تلاش خود آبياري كرده ايم؟

چند تا سنگ به شيشه  ي دلِ آدم ها زده ايم؟

چند بار گل هاي مهرباني را با ديگران تقسيم كرده ايم؟

چند بار مخالفمان را به ميهماني شرم برده ايم؟

چند بار به ديدن خدا رفته ايم و سبدي از واژه ها ي صميمي به او هديه داده ايم؟

چند با رپروانه  ي احساسمان را با گل زيبايي آشنا كرده ايم؟

يك سال ديگر گذشت؟

يك سال ديگر مي آيد؟

آري برگ ها يسفيد سال نو پيش توست. چه خوب مي شود اگر امسال جز خبر خوبي در كارنامه مان ننويسند. پس برخيزيم درخت تازه را با رنگ هاي شاد رنگ آميزي كنيم؛

به رنگ گل هاي بهشتي. . .